Χίλια και μια καρδιά

Εγώ που σ' αγαπώ με χίλιους τρόπους
πέρασα των συναισθημάτων τους χίλιους δρόμους
για να φτάσω στην αγάπη.
Πολέμησα όλες μου τις λέξεις
για πάντα έπαψα, μόνο για ν' αντέξεις
να μ' έχεις κάπου εκεί χωρίς να με λυπάσαι.
Στ' αυτιά μου βούισαν χίλια μελίσσια
όταν σερνόμουν σα σκιά τις νύχτες
γυρνώντας σπίτι μου μονάχη.
Μπερδεύτηκα, και να με συγχωρείς
μα έκανα χίλιες σκέψεις για εμάς
που μ' οδήγησαν σε ατέρμονο καημό.
Όπου είσαι και δεν με βλέπεις
φοράω χίλια προσωπεία αλλόκοτα
για ν' αντέξω τον τελευταίο χωρισμό.
Αν θα με σκέφτεσαι λιγάκι
κι αν θα τολμήσεις ολίγον τι να μ' αγαπάς
χίλια εμπόδια θα γκρεμίσω
για να πάω όπου με πας.

11/12/14

Μας περιμένει η μέρα της κρίσης

εμάς τους δυο μονάχα,

και να ξέρεις άλλη κρίση δε θα υποστώ ποτέ.

Άλλη μέρα σημαντική δε θα 'ρθει

γι' αυτά τα αόρατα, θεόρατα συναισθήματα.

Δε θα μας δοθεί άλλη ευκαιρία

να τινάξουμε στον αέρα τη μιζέρια.

Να γκρεμίσουμε τα τείχη

και ν' αντιμετωπίσουμε το πραγματικό.

Κανείς δεν εγγυάται τι θα συμβεί

σαν όλα σου τα δεδομένα ανατραπούν.

Αλλά σπαράζω γι' αυτό το βλέμμα,

συγκινούμαι μ' αυτό το πνεύμα,

και τίποτε, τίποτε άλλο δεν ζητάω.

Μόνο να μη χαθείς ποτέ,

ελπίζοντας να βρεις εμένα.

Γιατί αν δε με βρεις, έχω χαθεί.

Βασιλεία

Ο θρόνος είναι ένας πραγματικός

εξωτερικός, ψυχρός, μοναδικός.

Εκείνον εποφθαλμιούν

όσοι λάθος πορεύονται στη ζωή.

Οι θρόνοι είναι πολλοί αληθινοί

εσωτερικοί, φλεγόμενοι, ιεροί.

Σ' εκείνους κάθονται εντός τους

όσοι διάλεξαν την αγάπη

και την κάναν προσευχή.

Γέννησα μια χίμαιρα, φοβάμαι.

Συνουσιάστηκαν οι τερατώδεις σκέψεις
και να που βγήκε μια χίμαιρα
σκοτεινή κι απελπισμένη
που λαχταράει ζωή κι αγάπη.
Καθυστερεί τη σήψη ή
τρέχει προς σαυτήν γυμνή
αλιεύει καρχαρίες και δράκαινες
απ' τα άβατα ακάθαρτα νερά.
Διακρίνεται για τη διαταραγμένη
- αν μη τι άλλο - της ψυχή
και τουφεκίζει τους αμνούς
που βάλαν να διαφυλάττει.
Κι ενώ εξοστρακίζει κάθε μορφή
συνηθισμένων δοκιμασιών
εντούτοις καυλαντίζει
με την εφήμερη τους λάμψη.
Θα φροντίσουν οι δικοί της θεοί
να εξιλεωθεί ίσως κάποτε
δίνοντας της να πιει
γάλα, αίμα κι ένα γλυκό φιλί.

Μίσος

Εσπερινά μίση που αναβλύζουν
απ' τις πιο βρώμικες συνήθειες.
Κορίτσια που δακρύζουν
για της αγάπης τον πρώτο ψαλμό.

Κέρινα ομοιώματα στολίζουν
τους αλλοτινούς φίλους κι αδερφούς
κάτω απ' τ Αυγούστου τ' άστρα σαπίζουν
όσα ήξερα για δικά μου
κι άλλου κανενός.

Να με δω

Δεν μου χρειάζεται τίποτα, λέω για να πιστέψω, εκτός του να 'μαι καλά στα μέσα μου.
Ξέρω πολύ καλά πως είναι να νιώθεις μόνος ακόμη και ανάμεσα σε "φίλους".
Να σε πιάνει ασφυξία και να θες να φύγεις.
Η αλήθεια είναι πως σπάνια με γεμίζουν οι άνθρωποι.
Και πια δεν υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύω πως μου λείπει.
Βαριέμαι πολύ εύκολα, να ένα κακό.
Το καλοκαίρι πέρασε πολύ γρήγορα, και δεν είχε καμία σχέση με το προηγούμενο.
Κάθε μέρα ήταν ίδια, τίποτα συναρπαστικό.
Δεν έχω νέα να πω, ούτε κανέναν να τ' ακούσει.
Με νοιάζει να πετύχω, σε τι δεν έχω ιδέα.
Αλλά πάντα μου άρεσε να κερδίζω, να διακρίνομαι, να τρώνε οι άλλοι τη σκόνη μου.
Και τώρα τα νερά είναι πιο βαθιά, απαιτούν μεγαλύτερες δεξιότητες.
Αλλά ακόμη κι αυτό βαριέμαι να το κάνω.
Βαριέμαι να προσπαθήσω για οτιδήποτε.
Βαριέμαι και να δίνω εξηγήσεις και λογαριασμό.
Μου είστε δυστυχώς όλοι παντελώς αδιάφοροι.
Ωωω ναι. Σας αφορίζω. Με αφήνω στο κενό.
Μόνο να σ' αγαπάω δε βαρέθηκα ακόμα.

Ξεμωραμένη ύπαρξη

Αγγίζω τη γη με πατούσες γυμνές

θέλω να κλαίω ολημερίς

για να μπορώ τα βράδια να κοιμάμαι.

Πνίγω τα παράπονα μου

στα υπόγεια της καταραμένης καθημερινότητας

δεν αντιστέκομαι πια...

Πονάω τόσο βαθιά

και φρόντισα κανείς να μην το ξέρει.

Δεν είναι για τον έρωτα,

μήτε για τη φιλία,

μήτε για την οικογένεια

και τις επιλογές που με βαραίνουν.

Είναι για τη ζωή που ότι δώσει

αυτό θα πάρεις

κι αν προσπαθείς

άντε, θα βγει και κάτι.

Μα εγώ περιμένω θαύματα

και ζητάω παραπάνω

θέλω να φτάσω παραπέρα,

κι αν μου το στερούν

απλά κάθομαι και κλαίω.

Δεν είναι αδυναμία

να μη δέχομαι το πως είναι όλοι

είναι επιλογή να ονειρεύομαι

πως δεν έχει φτάσει η ώρα να πω

ΕΥΤΥΧΙΑ

Τα όνειρα μου είναι πλέον 

αρκετά αποκρουστικά

για να τα χωρέσει το μαξιλάρι μου.

Εγκατάλειψη

μοναξιά

μονοτονία

τέλμα.

Αυτά είναι στον ύπνο μου

τα ακανθώδη σκηνικά.

Μα πώς να ονειρεύομαι 

με πρησμένα μάτια;

Στο συρτάρι μου, παλιό όσο ο έρωτάς μου

Όταν μοιράζεσαι κάτι είναι σαν να το χαρίζεις.
Απλά κρατάς ένα μέρος.
Είναι ακόμη πιο δυνατό απ' το να το χαρίσεις.
Γιατί έχεις μερίδιο.
'Ετσι είναι και στον έρωτα.
Όταν έχεις μοιραστεί την ψυχή σου δε γίνεται να την πάρεις πίσω,
ούτε να κάνεις πως δεν έγινε.
Είναι για πάντα.

Ένα όνειρο που είδα

Ήτανε βράδυ και είμαστε μαζεμένοι σ' ένα παγανιστικό σκηνικό
καίνε δάδες και πυρσούς
υπάρχει μια αρχαία εξέδρα και πυλώνες.
Είμαστε μέλη μιας φυλής.
Κι εγώ είμαι η αρχηγός,
η μάγισσα, η μάντης.
Ζητάμε απ' το σύμπαν να μη μας καταστρέψει
ο κόσμος συγκλονίζεται
από μια τρομερή επικείμενη καταιγίδα.
Ανεβαίνω στην εξέδρα
κι αρχίζω να χορεύω, όπως κάνω μόνο εγώ.
Οι άνθρωποι μου με περικυκλώνουν
και με θαυμάζουν, κι ελπίζουν στον τρόπο
που κουνάω τα χέρια μου,
καλώντας τον αέρα,
στον τρόπο που κουνάω τα πόδια μου
και συνδέομαι με τη γη.
Όλοι αναμένουν τι θα γίνει.
Κι εγώ χορεύω σαλεμένη.

Παρασκευή ή αλλιώς Τσεβή

Ερωτεύομαι κι εκτροχιάζομαι

έτσι νιώθω εγώ,

σα να μην έχω φρένα στη ζωή.

Γυναίκα γίνηκα,

και νιώθω να βαραίνουν πάνω μου

των ανδρών οι στεναγμοί,

κι εγώ να τους φυσάω

σα να ΄ταν σκόνη απ' τα παπούτσια.

Οι μέρες μου ΄ναι αλήτικες

με την ουσία της λέξης,

δεν ταυτίζομαι με κανέναν,

εκ του αληθούς, μένω κι εμμένω

σ' όσα δύναμαι να γίνω

αυτοπροσδιορισμός,

αναγόμενος σε αξία.

Φαντάζομαι συχνά το σώμα μου

ξεβρασμένο σε μιαν αχτή

ή καβάλα σ' ένα σύννεφο

γυμνό από ομορφιά κι ασχήμια

σα να΄ μουνα όντως μυθική

σαν τις γοργόνες και τους θεούς.

Έτσι πάλεψα να δω τον εαυτό μου,

σα γυναίκα, σαν παιδί, σαν ζώο

και σαν άνθρωπο.

Είδα την ομορφιά πρωτογενή,

χωρίς πέπλα καλλωπισμού

μόνο ένα κορίτσι

απ' τα πιο ανόητα,

τα πιο δυνατά,

και τα πιο ξεμυαλισμένα.

Molitva

Τι να τραγουδήσω για σένα;

Σειρήνα, πλάνα, κάλπικη.

Επανέφερέ με, σήκωσέ με

πάρε με.

Πάρε με.

Τρέμω στην ιδέα σου

μέσα μου,

πάνω μου, 

γύρω μου,

μαζί μου.

Όνειρα έπαψα να κάνω,

έπαψα και να σ' αναζητώ.

Κολάστηκα.

Σε βούρκο απύθμενο διάλεξα

να κυλιστώ.

Κι όπως λικνίζομαι γι' αυτούς

και τους ικανοποιώ

και ικανοποιούμαι,

ποτέ δε θα κανα με σένα.

Πρόστυχη, προκλητική.

Σειρήνα, του Αλέξανδρου γοργόνα.

Να ΄ταν να πονέσω

για την αγάπη σου

για το δικό σου δέρμα

τα δικά σου μάτια.

Να 'ταν μόνο για σένα

όλα μου τα τεχνάσματα.

Ήμουν μικρή 

έπλασα αγνή ψυχή,

τη φύλαξα για σένα.

Δεν αντέχω πια

να χαραμίζομαι.

6 και νιώθω σέξυ;

Λαγνεία η αμαρτία,
παρθένα η κυρία;

Δώστε της μόρια
δώστε και αλκοόλ.

Θα τα ξεχάσει όλα
παρούσα, έρως απών.

Συνήθεια θα της πείτε,
οργασμοί της συμφοράς.

Τους άφησε έναν έναν
στου λουτρού τα κρύα.

Αγαπάει καταστροφικά,
να η αληθινή αμαρτία.

Ο θυμός μπορεί να είναι δημιουργικός

Ας είναι να θυμώνω κι εγώ κάπου κάπου,
σάμπως ελάττωμα δεν είναι κι αυτό
της αναξιοπρεπούς μας φύσης.

Ας είναι να θυμώνω στα βουβά,
για αυτό το σκουπίδι που αποκάλεσες "έρωτά σου"
για τις φιλίες που ποτέ δεν υπήρξαν αμφίδρομες
απ' τη μεριά σου.

Ας είναι να θυμώνω με το προκλητικότατο
κάλεσμά σου, και την πεποίθηση πως είσαι εκεί
ενώ δεν είσαι
και δεν θα 'σαι.

Ας είναι να θυμώνω με τους δικούς μου
που σκορπίζουν απ' τον πρώτο οργασμό
μ' ένα ακόμη δίποδο,
που τους τάζει το "για πάντα".

Ας είναι να θυμώνω με την θρησκεία,
την οικογένεια, την κοινωνία,
τις σπουδές, στείρες κι αποκρουστικές
για να πάω να παίξω τον ρόλο μου στον κόσμο.

Ας είναι να θυμάμαι πάντα τι πάω να κάνω
τι λέω και τι πράττω
προ των μαχών που δίνω κάθε μέρα
ας είναι να φοβάμαι πως ίσως δεν έχω δύναμη
ας είναι να θυμώνω
με όλον τον κόσμο
προφυλάσσοντας
-ίσως ούτως- τον εαυτό μου.

Οι δικοί μου άνθρωποι

Σας αγαπάω, γιατί σας θεωρώ σύγχρονους ήρωες.
Φλεγόμενες ψυχές,
ανήσυχα πνεύματα,
καθάρια μάτια.

Γ.Α.
Δ.Ι.
Μ.Λ.
ΜαΜα.
Γ.Ο.
Α.Χ.
Μ.Δ.

Πάλι εγώ, πάντα εγώ, μόνο εγώ

Την αδράνεια δεν τη θέλω.
Θέλω εξέλιξη.
Να σκέφτομαι όλα αυτά τα διαφορετικά που μόνο εγώ σκέφτομαι.
Και γίνομαι εγωίστρια, και γίνομαι αλαζόνας.
Ένας βασιλιάς σε θρόνο ιδιόκτητο.
Είμαι τετραπέρατη.
Είμαι πάνω, ψηλά, ψηλά.
Έτσι μου 'λεγαν πάντα. Και με σημάδεψαν για πάντα.
Με το βάρος των πεφωτισμένων ανθρώπων, να φέρνω εις πέρας δύσκολες αποστολές.
Να κοιμάμαι με κρυφές πληγές, ανήθικοι όροι επεμβαίνουν στα όνειρά μου.
Επιζητώ την κόλαση των πάντων να μετατρέψω σε παράδεισο,
αφού αυτά τα δυο είναι όψεις της φτηνής μας φύσης.
Και φαντάζομαι πως σε σώζω, κι εγώ χάνομαι.
Ρουφάω τις αρρώστιες και τις επωμίζομαι.
Είμαι ένας άλλος άνθρωπος, πιο άνθρωπος απ' τους ανθρώπους.
Σταματάω κάπου εδώ, γιατί χάνομαι πάλι στην αδράνεια.
Τη μισώ, και δε μισώ τίποτ' άλλο.
Α, ναι. Μισώ τις κακίες σας για τους άλλους.
Μισώ το πάθος σας για μια ζωή συνηθισμένη.
Θ' ανέβω κι άλλο.
Ο προσωπικός μου Γολγοθάς είναι να μετουσιωθώ.
Σε κάτι που δεν το 'χει συλλάβει ανθρώπου νους.

10, 4, 14

Ζω στο παρόν με καλπάζοντες ρυθμούς
κι αρπάζω ο,τι βρω
απ' το Πάνθεον
και το παλάτι της Αμφιτρίτης.

Τέτοιο επιλέγω να 'ναι
το πεδίο δράσης του νου.

Είμαι μεγάλη, είμαι ψηλή.
είμαι ο περίγελος των σωφρονισμένων,
ο πόθος των ιλουμινάτι.

Τρεκλίζω ενσυνείδητα
και προκαλώ τους ζώντες
να δεχτεί η αρτιότητά τους
όσους περάσαν τη μαύρη γραμμή
με οινόπνευμα στο αίμα. 

Φόρος Τιμής

Επωμίζομαι το βάρος της απόδειξης
πως οι προσωπικοί μου άγγελοι επανδρώθηκαν
πρωτίστως για να φυλάν εσένα.

Στις μελωδίες που θα κυριαρχούν
ανάμεσά τους πάντα θ΄ακούς τον χτύπο
των σήμαντρων της καρδιάς μου.

Για την ασφάλεια της αβύσσου μας
σμίλευα χρόνια στα κρυφά, στον έβενο
συνθήματα - αξίες, ν΄ αντέχουν τη φθορά.

Αν η κοσμογονία είναι δυνατότητά μου
δεσμεύομαι να σου χαρίσω
μιαν οικουμένη αγνή για ν' αγαπάς.

Μια μέρα στο Εδώ

Ο δρόμος μου λέει πολλά κάθε μέρα.
Σήμερα μου έδειξε ιστορίες στην παρθενική τους σκηνή. Πέφτει το φως και ο καιρός είναι γλυκός. Γιατί να μην βγεις έξω με τους φίλους σου, να σκάσετε στα γέλια στη μάπα της μιζέριας;
Πού είναι οι φίλοι σου;
Πού είσαι εσύ; Για μένα μιλάω.
Ξέρω πολύ καλά που είμαι, κι ας μην ξέρω που να πάω.
Ίσως σε σένα. Πιθανότατα σε σένα.
Ωωω Θεέ!!!
Κατουρημένε και μελαγχολικέ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ, ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΟΥΣΙΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΓΓΙΖΟΥΝ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΙΣ ΑΣΧΗΜΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΣΑΣ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΟΥΣ ΓΡΙΦΟΥΣ ΣΑΣ, ΤΙΣ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ ΣΑΣ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ, ΣΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΣΗ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΗΝ ΚΛΑΨΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΛΙΓΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΟΥ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΕΙ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΙΣ ΦΙΓΟΥΡΕΣ ΣΑΣ, ΟΠΩΣ ΦΘΑΡΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΗ ΦΘΟΡΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΗ ΝΕΑ, ΑΦΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΗ ΑΡΚΕΤΑ ΣΑΠΙΑ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΣΑΣ, ΟΠΟΙΑ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΧΕΤΕ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΑΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΗΝ ΕΠΙΜΟΝΗ ΣΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΤΕ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΟ ΕΝΑ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΗ ΜΟΝΑΔΑ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΕΥΤΙΑ ΤΟΥ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΗΝ ΑΗΔΙΑ, ΤΑ ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΑ ΕΣΥ.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ.

6 αισθήσεις

Η βιολογία το 'θελε
να συγκλονιστούν οι αισθήσεις...

Αφή που ψάχνει χέρι
να κρατήσει
να ισορροπήσει.
Απλώνει ν' αγγίξει
τον αόρατο εραστή.

Ακοή που ψάχνει φωνή
ν' ακούσει
να ηρεμήσει.
Αφουγκράζεται ολοχρόνως
τα κρυμμένα παράπονα.

Γεύση που ψάχνει δέρμα
να διατρέξει
να γνωρίσει.
Η γλώσσα πάλλεται
επιτίθεται στο πάθος.

Όραση που ψάχνει μάτια
να κρυφτεί εκεί
να τ' αγαπήσει.
Τα μάτια υγραίνονται
σε κάθε θάνατό μου.

Όσφρηση που ψάχνει έκκριση
να μεθύσει
ν΄ αλλαξοπιστήσει.
Ξαπλώνει λερωμένη
πάνω στον κατακτητή.

Κοπέλα που ξέρει
ερημιά τι πάει να πει
δεν ψάχνει, δεν φωνάζει
βουβαίνεται κάθε μέρα
κάτω απ' το σεντόνι της ντροπής.

Θεραπεία

Χόρεψε μαζί μου
το χορό των αλλοφρόνων.
Πιες απ' το ποτήρι μου
γλυκό φαρμάκι
για τα παλιά
τα περασμένα
και τα μέλλοντα
τ' αβέβαια.

Βάλε ξανά μέσα μου
την πηγή της ζωής μου.
Χτύπα τον τοίχο
με γροθιές
από ατσάλι
από γυαλί
κι από κρύσταλλο
ακριβό.

Μείνε κοντά μου
να μ' αναρρώνεις απ' την αρρώστια.
Μπορείς δε να κλάψεις
γοερά κι αληθινά
για μένα
για σένα
για τον έρωτά μας
που ψόφησε.

Θρησκεία - Πατρίδα - Οικογένεια

Κουρασμένη Παν-αγία,
εσύ που δεν ξεχώρισες
ρωμαλέους από ασθενείς
νταήδες από πισογλέντηδες
παιδιά αυθόρμητα
από γεροξεκούτηδες.

Εσύ που δεν μοιράστηκες
το βασίλειο των δικών σου
γυναίκα ατιμώρητη
απ' τις του είδους σου σειρήνες.

Βασανισμένη Περσεφόνη,
εσύ που όλα τ' απέρριψες
για μιαν αγάπη μακρινή
περηφάνια κι εγκράτεια
σε κράτησαν ως τα σαράντα
να υφαίνεις το θάνατό σου.

Εσύ που δεν παράτησες
το βασίλειο του ανδρός σου
μαρμάρινη ψυχή
στεγνή από δύση σ' ανατολή.

Ξεφτιλισμένη πατρίδα
εσύ που όλους τους έθρεψες
όσους το άστυ τιμήσαν
κι έδωσαν απ' τον ιδρώτα τους
να χτίσουν τα μπετά.
Προδόθηκες και πρόδωσες
όπως όλα τα υποκείμενα.

Εσύ που σκότωσες πολλούς
για το άρρωστο χατίρι λίγων
σε μαύρη τρύπα ταξιδεύεις
γίνεσαι χίλια κομμάτια σκάρτα.

Συζυγικά Δεσμά

Παντρεύτηκα πολύ νωρίς

με τον Δυνάστη της ζωής μου

φίλησα τα λέπια του

κι έγινε μέρα

κι έγινε νύχτα.

Και τις αγάπησα κι αυτές πολύ,

αφού είναι παιδιά δικά μας.

Ονειρεύομαι έκτοτε

πως θα μ' ελευθερώσει

και τα δεσμά θ' αλλάξουν,

θα γίνουν άνθη γιασεμιού,

να μυρίζει όλη η πλάση

όπως το φύλο μου.

Όταν φεύγει από κοντά μου

βλέπω να χορεύουν

τα ποντίκια τ' ουρανού,

πετούν ανίδεα μπροστά μου

και πέφτουν πάνω μας σα λάβα.

Σε πολλούς από μας.

Εγώ πάντα κλαίω

Ακούω τον κόσμο ολάκερο να κλαίει μες στ' αυτιά μου.

Η μοναχικότητα με αγκαλιάζει και με πνίγει.

Στέκομαι και κοιτάω τα φώτα, πέρα από τη θάλασσα.

Σκασίλα μου για όλα τα καθημερινά και ψεύτικα.

Θέλω να 'ρθεις ξανά τη μέρα που αλλάζει η ώρα.

Νιρβάνα

Μακάρια κοιτούσα
τα κομμάτια της υπόστασής μου,
χυμένη στο χωροχρόνο,
όπως από συνήθεια λέω.
20 χρόνια λίγα για να ξέρεις,
αρκετά δα για να μιλάς.
Κι όπως καρπώνομαι το σήμερα,
δεν θυμάμαι τι συνέβη χθες.
Λήθη.

Ζητάω να μη μιλάς,
αν τι να πεις δεν έχεις.

Έχει ήλιο

Όλα τ' αντέχει ο άνθρωπος, αρκεί να μην του πάρεις τον ήλιο.
Το φως μου τ' ακριβό που συναντάει εκείνο της ύπαρξης μου.
Όλα ήταν μια έκρηξη. Κι η βία έφερε ζωή. Φοβάσαι;
Μάθε να ζεις με τον ήλιο. Ζέστανε τα μάτια σου.
Μην τα κάψεις.