Ίσως για σένα

Να δω πόσο βαθιά θα βουτήξεις στις βλέψεις μου

πόσα κυβικά τσακισμένης χαράς μπορείς να καταπιείς.

Να δω πόσα μάτια θα προσπεράσεις για να καρφώσεις τα δικά μου

πόσα χρώματα θ' αρνηθείς για να κολυμπάς στο ροζ.

Μα όσες πέτρες κι αν κλοτσήσω 

θα φροντίσω να μη σε πετύχουν.

Να δω τους χειμώνες δίχως στάλα ήλιο

και τα καλοκαίρια δίχως αμμουδιά

αν σπάσει λίγο ο χρόνος κι αναστηθεί ο τζίτζικας.

Ζήτω

Ζήτω τα παιδιά που πέφτουν και τρέχει αίμα!
Ζήτω οι έφηβοι που γαμωσταυρίζουν τον κόσμο ολάκερο! Γιατί ζήτω οι ορμόνες!
Ζήτω οι γέροι που νιώθουν φοβισμένοι!
Ζήτω οι άστεγοι και τα πρεζάκια! Γιατί ζήτω το κράτος πρόνοιας!
Ζήτω και το κράτος γιατί ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑ δεν υπάρχει πια!
Ζήτω οι νεκρές ιδέες και ζήτω οι νεκροί άνθρωποι
που έχουν μασήσει τα σωθικά τους και τα 'χουν φτύσει
μ ευχαρίστηση στα πόδια της σύγχρονης ανάγκης για διαφορετικότητα!
Ζήτω οι βιασμοί και ζήτω οι φόνοι, ζήτω για την ειλικρίνιά τους
και γαμώτο για το πλαστικό μας σύμπαν!
Ζήτω οι ταινίες που είναι απ' τη ζωή για τη ζωή και πολύ συχνά-πιστέψτε με-
είναι έξω από τη ζωή την εδώ και τώρα!
Ζήτω οι τρελοί και ζήτω οι νοσοκόμοι!
Ζήτω η ιατρική και τα φάρμακα για να ζούμε περισσότερο
μα ποιοτικά κατώτερα!
Ζήτω γιατί θέλουμε να 'μαστε ζωντανοί γιατί φοβόμαστε το θάνατο!
ΓΑΜΩΤΟ που φοβόμαστε αυτόν πιο πολύ απ' τις νεκρές μας συνειδήσεις.

Επί πτυχίω αστείο

Η καρδιά μου έχει τρέξει με τα χέρια

έχει φτάσει στα Νησιά των Μακάριων,

χώρια απ'το σώμα μου 

πεθαίνουν και τα δύο.

Μέσα στη σιωπή βροντούν τα φύλλα

ανοίγουν του θανάτου οι πόρτες,

κάλεσμα για αλλοφροσύνη

η καρδιά μου είναι μόνη.

Η νεκρική ηρεμία προδίδει τρικυμία 

τα άσχημα νέα ταξιδεύουν πιο γρήγορα 

θα έχει μόλις ανατείλει 

όταν η καρδιά μου πεθάνει.

Των ημερών

Α έχω πραγματικά λυσάξει
κι αναβλύζουν από μέσα μου βρωμιές
ακαθαρσίες και βρισιές και νεύρα
τάχα τα βλέπετε, νομίσατε, είμαι αγία...
Τα μπούτια μου τρέμουν σα ζελές
μπροστά στον καθρέφτη ενώ τα μούτρα μου...
κοιτάζονται ευθεία μέσα στο γυαλί
ζητάνε να το σπάσουν
να σε φτάσουν
να γίνει η γλώσσα μου το πιο μεγάλο
και υπάκουο σκυλί που έχεις γνωρίσει.
Χωρίς περιστροφές, είμαι μια βρώμα
και δεν είμαι πια καν δική σου
φωλιάζω μαζί με τις κρίσεις μου
κάτω απ' τις κουβέρτες μου που ντρέπομαι
αλλά έχουν κολλημένα πάνω δεκατρία
διαφορετικά είδη σπέρματος
μα κανένα δεν είναι δικό σου.
Είπα στους φίλους μου πως θα φύγω
όπως όλοι οι κατατρεγμένοι
βρίσκω λίγο μεγαλείο σ' αυτές τις δηλώσεις
μα γύρω μου βρίσκω μόνο εμένα
σπασμένη σε δεκατρία κομμάτια
βρωμιάρα, αποκρουστική, σκατόγρια
κι είμαι μόλις εικοσιδυο χρονών
λυπάμαι αν σε μπέρδεψα με τους αριθμούς
αλλά αισθάνομαι μεγάλο νούμερο
όταν φλυαρώ για όσα δε με νοιάζουν
ενώ το μόνο που ζητώ είναι να σκάψω μια τρύπα
να πετάξω μέσα όσα ποτέ σου' γραψα
πριν προλάβεις ποτέ να ρίξεις πάνω τους
τα άπιστα σου μάτια.

Βρέχει, αλλά όχι ενημερωτικά

Η βροχή έχει την τάση να ποτίζει το χώμα
σαν τάχα να του κάνει έρωτα
αφού οι ευωδιές της συνουσίας τους
είναι κράμα μελαγχολίας κι αγάπης.

Σ' ό,τι απλώνεται εκεί έξω υπάρχει ασχήμια
με ίριδες ομορφιάς που τσιμπάνε την ψυχή
την κατάλληλη στιγμή για να την πονέσουν
να τη λυγίσουν και σινάμα να τη θρέψουν.
Κάθε φορά που λέει ν' αρχίσει ν' ανασταίνεται
μαύρες ακόλουθοι της πετούν βιολέτες στα πόδια
την κοιτούν στα μάτια, μουρμουρίζουν.
Αν η βροχή μ' αγαπούσε λίγο θα μου το 'λεγε
πως σε μούλιασε για τα καλά μια μέρα
τόσο που σάπισες και ξεχάστηκες απ' όλους.
Μα η βροχή αγαπάει μόνο το χώμα.
Σαν βρίσκομαι ανάμεσά τους νομίζω αφελώς
πως ίσως να 'μαι δικό τους παιδί
κι η μάνα μου με βρήκε κάτω από ένα λάχανο
μια μέρα με αντάρα και σκοτεινιά.
Ίσως έτσι εξηγείται η χαλασμένη μου ψυχή.

Η ομορφιά είναι καταστρεπτική

Είσαι όμορφος
όπως μια στάλα δροσιάς που χάνεται
με το πρώτο φως του ήλιου.
Είσαι όμορφος
όπως οι ουρές των αστέρων που φλέγονται
μίλια μακριά και κάνω χάζι.
Είσαι όμορφος
όπως η αντανάκλαση του φύλου μου
όταν το κοίταξα για πρώτη φορά.
Είσαι όμορφος
όπως το παιδάκι απέναντι που με ρωτάει
αν ντρέπομαι να με δει γυμνή.
Είσαι τόσο όμορφος
που χαζεύω όταν σ' αντικρίζω
παρακαλώ σιωπηρά να μη μ' αγγίζεις
γιατί δεν θέλω πια να νιώθω όμορφη.

It's where my demons hide

Καθένας έχει δικούς του δαίμονες να σκοτώσει

τους ψάχνει στις πιο μικρές συνήθειες

τους αναγνωρίζει σαν κατοικίδια ζώα

τους τάιζε βέβαια καιρό

πως να τους φολιάσει χωρίς κόπο;

Τι να κάνεις άραγε τώρα που σε συλλογιέμαι

να ταίζεις κι εσύ το καινούριο σου αστείο;

Να κοντοστέκεσαι από πάνω της

σα να 'ταν ιερός ναός που ευλαβικά θα μπεις;

Και πριν τυλίξεις τις γάμπες τις

με τα δάχτυλά σου 

κι ελαφρά πίσω τις σπρώξεις

θα προτιμούσες στα μούτρα να σε φτύσει;

Κι αν ήξερες τι έχω κάνει

για να με σιχαθείς, για να νιώσω σκουπίδι

θα 'θελες ακόμη κι άλλοι να μ' έχουν τιμωρήσει;

Τότε από δαίμονες δεν ξέρεις.

Στην άκρη της νύχτας

Γέμισαν τα δειλινά τον αέρα

με τ' άρωμα του ήλιου 

που πήγε να πνιγεί

πίσω απ' των αιώνων το λαμπρό νεκροταφείο

ήσυχα κι άτολμα

σαν να 'ταν άλλη μια μέρα

μα ήταν άλλη μια μέρα.

Εμετοί και δυό ζαλισμένες γυναίκες

περπατούσαν στον κήπο

μπροστά στη σκυφτή γιαγιάκα  

που πάντα παραπονιέται

γιατί τα ξερά κλαδιά δεν τα κόβουν άλλοι.

Αφήνοντας τον καπνό να βγει νωχελικά

τα χείλη μοιάζουν μεγαλειώδη

έτοιμα να γεννήσουν τα πιο όμορφα παιδιά

τα πιο σκασμένα κι αντιδραστικά

μα εκτός του καπνού άφησαν λίγο σάλιο

να φανεί σαν σταλαγμίτης βαθιάς τρέλας.

Τέτοιες ώρες σκέφτεται τον Σελίν

ανυπομονεί να πάει να τον βρει

στην άλλη άκρη του ηλιοβασιλέματος

να πάθουν μια υστερία μπροστά στην ύπαρξη

να του πει πως είναι κι αυτή βαθιά μέσα στη νύχτα.

'Εκπτωση

Περιπλανιόμουν αγνώμων
γλυκιά η ευφορία της άγνοιας
ηλιαχτίδες και μουσικές απ' το Περού
πάτωμα με χαλί, χωρίς χαλί
θεσπέσια πιάτα και δώρα στις γιορτές.
Μετά ήρθες.
Εύπλαστα τα νεαρά χρόνια
λευκές σελίδες
γράφηκαν τα πάντα
ξεχείλισαν ήθελαν χώρο για μια ζωή ολάκερη.
Αρρωστημένα πίστεψα πιστεύω
στην ένωση
στη θέωση
στην αγάπη.
Αγανάκτησα με των πάντων τη φθορά
με τη σαχλότητα της ζωής μου
Πάνω απ' όλα αγανάκτησα που χάθηκες.
 Με του έρωτά μας την έκπτωση.

Χριστός εξεμωράθη

Είμαι ένα παιδί που κρέμεται απ' την ποδιά της μάνας του
τη βλέπει να σέρνεται μες στη ζωή της κι αποφάσισε
να σέρνεται μόνο του, αντί ξωπίσω της.

Είμαι ένα παιδί που είδε κάποτε μονόκερο στον ξύπνιο του
πριν προλάβουν να το κυνηγήσουν οι Μινώταυροι
ήμουν μονάχα ένα παιδί που να σας πάρει.

Είμαι ό,τι πιο όμορφο έχεις αντικρύσει στη ζωή σου
χωρίς να αρνούμαι οτι είμαι κι ο,τι πιο άσχημο
ξύνω τη μύτη μου και φτύνω χλέπες, σκέτο θέαμα.

Κάθομαι στις φτέρνες μου από πάνω σου
τα χέρια μου υφαίνουν τη λαγνεία μου
σε χαστουκίζω για να τσακίσω τον εγωισμό σου
σε γλείφω για να τιμήσω τη χημεία αλλα κυρίως τις τσόντες
αυτές που ποτέ δεν είδα γιατί αηδιάζω.

Είμαι μέσα σου και γύρω σου κι ομπρός σου
είμαι εκει γιατί εδώ δεν είμαι σίγουρα.
Έχω ξεχάσει τι είμαι, μην το μαρτυρήσεις
αλλά νομίζω πως είμαι ένα τίποτα
απ΄ αυτά τα "τίποτα" που προσπαθώ να γλιτώσω.

Πάλι εσύ

Ποιά είναι τα όρια σου, κι αν τα ξεπεράσεις τι θα συμβεί;
Ακούω μελωδίες και τ' αυτιά μου πλημμυρίζουν από σένα.
Στο μυαλό μου σ' αγγίζω με φτερά αγγέλων
τόσο απαλά ωστέ να νομίζεις πως κοιμάσαι.
Θαυμάζω το δέρμα σου και κλαίω που τα κύτταρά μου
δε θα μπορέσουν ποτέ να το διαπεράσουν.
Δύο όντα, ένας έρωτας, ο δικός μου.


Κάθε φορά που αναπνέω καθαρό αέρα
μπαίνεις μέσα μου σαν σκόνη
κάθεσαι πάνω στα πνευμόνια μου
και στέκομαι στο λιμάνι
σκέφτομαι να πηδήξω
για να σε πνίξω
να πάψεις.

Ζητάω να δω στα μάτια σου
όλα τα μυστήρια του μάταιου κόσμου
το μειδίαμα σου μου εξομολογείται
το φόβο σου να 'ρθεις κοντά μου
και το λατρεύω, όπως λατρεύω κάθε τι
που ήρθε δίπλα μου σπασμένο
κι άφησε να το σπάσω δυο φορές.

Πρώτη, δεύτερη, 5 μέρες
5 χρόνια.
Πόσες φορές ζητάς να μ' αρνηθείς;

Φθορά καθολική

Η μονάδα επιλέγει να ζευγαρώσει
ο σπόρος ν' ανθίσει
το χώμα να θρέψει
η κοινωνία να προοδεύσει
μα όλα τούτα
έμψυχα - άψυχα, αγνοούν
την κατασκευή "φαύλος κύκλος".
Δεν είναι ψέμα, μα διαπίστωση
της επιστήμης
και της φιλοσοφίας
βεβαίως, βεβαίως.

Βλέπουν μαζί τηλεόραση
μα δεν κοιμούνται μαζί.

Γίνηκε μεγάλο με φυλλωσιά ζηλευτή
μα το 1998 ήρθε το τσιμέντο.

Όλη τη σοφία περιέχει και προσφέρει
μα είναι χαμηλά στο αξιολογικό σύστημα.

Βομβαρδισμοί, τυφώνες, μουσώνες
άνθρωποι...
Σχηματισμοί, ανασχηματισμοί, τέλματα
άνθρωποι...
Κοινωνία, ώρα μηδέν
άνθρωποι
έρμαια
του φαύλου κύκλου
αφού αυτό έπιασαν κι έστρωσαν
αυτό θα πάρουν.

Φύλο Φίλε Φίλα με

Το κορίτσι διάλεξε το ροζ σεντόνι
το αγόρι το γαλάζιο.
Αργότερα έμαθαν οτι τους επιτρέπεται
επίσης το κόκκινο, το μωβ, το πορτοκαλί
αντίστοιχα το πράσινο, το καφέ, το μαύρο.
Τους επιτράπηκε να κοιταχτούν
να γδυθούν και ν' αναπαραχθούν.
Τους επιτράπηκε να διαλέξουν
από ποιά μοίρα θα μείνουν ρέστοι.
Το κορίτσι μέθυσε με έρωτα
το αγόρι μ' ένα ακριβό αυτοκίνητο,
Έπειτα το αγόρι μέθυσε με έρωτα
το κορίτσι μ' ένα άλλο κορίτσι,
και τους επιτράπηκε το γαμήσι.
Αργότερα έμαθαν πως ζουν
κι όσο ζουν θ' αλλάζουν
κι ο,τι επιτρέπεται γίνεται
κι ότι απαγορεύεται γίνεται κι αυτό.
Επιτρέψτε μου να μιλήσω
για όσα διάλεξαν οι άντρες
και οι γυναίκες της ζωής μου
ωστέ να γίνουν ερασιτέχνες.

Να σε βάψω;

Μου φόρτωσες ευθύνη για ξεκαθάρισμα, ακροπατώντας έξω απ' το μπαλκόνι μου, απειλώντας πως τα βήματα σου δε θα γίνουν ποτέ όσο βαριά χρειαζόμουν για να πατήσουν στην πλάτη μου και να διαλυθούν οι κόμποι. Όταν τα μάτια σου χάνονται στο πλήθος πεθαίνω για να δω τι βλέπεις, κι όταν έφυγες πέθαινα να δω πώς αργότερα θα πηδιόσουν με τη ντεκαυλέ σου συνοδεία. Για δες που σκαρφάλωσα για να πηδήξω, μα μου φαίνομαι τόσο γλυκά αποχαυνωμένη που άνοιξα την πόρτα και πήδηξα στο μαγικό κόσμο του δόκτορα Παρνάσους. Εδώ εσύ διαλέγεις αν θα βγεις ζωντανός. 

Η Μάσκα

Τη Μάσκα καραβάνι γύρευε να βρει
σ' έρημο κόκκινη, παγωμένη, υγρή
φήμες λέγαν πως κάτω της έχουν κρυφτεί
σοφίες και ρητά και όλα τα συναφή.
Ντυμένοι ως για δεξίωση, πολλοί
τραβούσαν για τη Μάσκα και κερνούσαν
από τους σταλαγμίτες των σκέψεών των
ο,τι ποτέ είδαν κι ακούσαν.
Πέρασαν μέρες, κουράστηκαν
πέρασαν μήνες, πέθαναν
πέρασαν χρόνια, αναπαράχθηκαν
πέρασαν αιώνες, τα παράτησαν.
Ωσπού μια μέρα, σε μια άλλη γωνιά
πάνω τη γη, πονεμένη, ματωμένη
εθεάθη η Μάσκα ν' αλωνίζει ξένη
χωρίς να κρύβει τίποτα κάτω της πια.

Το μαρτύριο σου είναι και δικό μου

"Μου θυμίζεις γαλλίδες βετεράνες του έρωτα
σε φαντάζομαι σ' ένα καμπαρέ αχόρταγη, γυμνή."
Όταν μιλούσες έτσι χαμογελούσα χαιρέκακα
σε πλήρη κατάσταση μέθης, σε ημιτελή ηδονή.

Ανάθεμα αν πίστεψες πως είμαι όπως λες, καριόλα
ξέρεις, τυγχάνω αφοσίωσης από πλείστες πλευρές.
Περπατώντας δε βλέπω πως πέρασε η ώρα
πως πέρασαν πριν από σένα καημένες ψυχές.

"Σου θυμίζω για πάντα το αγρίμι εντός σου
σου ζητώ, συγκεντρώσου, στην κρυφή μου ομορφιά."
Γλιστρούσα σε ίσκιους δικού μου χωροχρόνου
θλιμμένη να μην τελειώσω από κείνον μια φορά.

"Βασιλεύεις μαζί με τη μέρα, κάθε που λέω να κοιμηθώ
κρύβεσαι πίσω απ'τα βλέφαρα, στα πικρά μου χρόνια."
Την πίκρα σου, κηρύττεις, έγκλημα τ'οτι δε σταματώ.
Είναι που διαλέγω να πενθώ μιαν αγάπη αιώνια.

Όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει

Ποτέ δεν κρυφάκουσα
διότι είναι ιερή η εξομολόγηση
κρίμα που αντί να το ξέρουν
την απαιτούν, την εκβιάζουν.
Ανοίξτε τις σαμπάνιες, κύριοι!
Η αγαπημένη σας τρελόγκα
είναι έτοιμη να σας μιλήσει!
Δειλιάζει εκεί που υπάρχει...
αχ πως το λεν! πως το λεν!
συναίσθημα!
Εκεί που υπάρχει άδικο
εκεί ακριβώς θα σου φάει τα μάτια.
Η υπερανάλυση τη συνθλίβει
μπότα για παντόφλα
ποια η ετυμηγορία;
Η αγαπημένη σας τρελόγκα
κουρασμένη, παραδομένη
θα τα τινάξει στον αέρα
τούτο θα χρειαστεί λέει
για να αναθεωρήσετε.